در خیابانهای تهران قدم می زدم. حوالی شهر زیبا بودم که متوجه یک دکه روزنامه فروشی شدم. نظری بر روزنامه ها و مجلات انداختم و در این یکنواختی طرح ها و سطحی بودن تیتر ها چشمم به هفته نامه ای افتاد که مرا به سمت خود جذب نمود.
بارها این شخصیت را در تلوزیون دیده بودم اما از آنجائیکه ما نسل جوان کشور دل و دماغ گوش دادن به حرف بزرگترها و سالخوردگان را نداریم. کانال را عوض کرده و به پای برنامه های جوان پسند! خودمان می نشستیم. اما این تصویر با تمام سادگی هایش مرا جذب خودش کرد تا درونش فرو روم و بیشتر بدانم و بشناسم این شخصیت بزرگ را.
خود را به ایستگاه اتوبوس و متروی صادقیه رساندم و به سوی حرم حضرت عبدالعظیم رهسپار گشته و در طول مسیر...
بقیه در ادامه مطلب .
میخواهم از نظر علمی بالاتر از علامه طباطبایی باشم، از نظر اخلاقی باید بالاتر از آیت الله قاضی شوم، باید مانند برخی از بزرگان اجتهاد خود را در سن ۲۵ سالگی کسب کنم ،از منظر سیاسی در حد امام خمینی ره میتوانم موثر باشم. اینها ذهنیات طلبه هایی با انگیزه است که خالصانه دل به حوزه میدهند و از تعلقات و موقعیتهای خارج از حوزه چشم پوشی میکنند تا این اهداف مقدس را جامه عمل بپوشانند.اما چه میشود این اسطوره ها بمرور فرو میریزند؟ چگونه یک طلبه آرزوها و آمال خود را فراموش میکند؟ این نوشته به این فرایند توجه دارد فارغ از نگاه ارزشی.