این طور نیست که طلبه‌ها هر وقت اراده کردند، طلبه شوند و وارد حوزه شوند. وارد شدن به این لباس و این سلک، نیاز به دعوت شدن دارد، دعوتی که از همه صورت نمی‌گیرد و همه آنهایی هم که از آنها دعوت شده است، در ادامه این راه، موفق نمی شوند. متن زیر ماجرای یکی از همین دعوت شده هاست که حالا طلبه است…
مطالب زیر گزیده ای از توصیه ها و وصایای آیت الله سید علی قاضی (ره) است که به شاگردان و اطرافیان خود فرموده اند و ما آن ها را به اختصار ذکر می نماییم. باشد که کلامش چون صاعقه ای بر قلبمان بدرخشد و راهنمایمان در تاریکی ها باشد.
میخواهم از نظر علمی بالاتر از علامه طباطبایی باشم، از نظر اخلاقی باید بالاتر از آیت الله قاضی شوم، باید مانند برخی از بزرگان اجتهاد خود را در سن ۲۵ سالگی کسب کنم ،از منظر سیاسی در حد امام خمینی ره میتوانم موثر باشم. اینها ذهنیات طلبه هایی با انگیزه است که خالصانه دل به حوزه میدهند و از تعلقات و موقعیتهای خارج از حوزه چشم پوشی میکنند تا این اهداف مقدس را جامه عمل بپوشانند.اما چه میشود این اسطوره ها بمرور فرو میریزند؟ چگونه یک طلبه آرزوها و آمال خود را فراموش میکند؟ این نوشته به این فرایند توجه دارد فارغ از نگاه ارزشی.
به نام خدا
بهره بردن و استمداد از برکات سحرخیزی در سیره علمای ربانی، امری مشهود است؛ برای دعا کردن و قرائت قرآن، نافله شب، درس خواندن و... که در این نوشتار نمونه هایی از آن را از زبان اساتید بزرگ می خوانیم.
این اسم الهی امید را در زندگی تجدید می کند و این دعوت برای همه انسانهاست، آن اسم تواب خداوند است توبه کنیم تا آزاد شویم .
واما معنای این اسم: توبه یعنی بازگشت خدای تواب هر کسی که به سوی او مراجعه کند می پذیرد و ردش نمی کند و می فرماید:
"وهوالذی یقبل التوبه عن عباده....."
"تنها خداست که توبه را از بندگانش می پذیرد و گناهان را می بخشد...."
این آیه بسیار زیباست زیرا ممکن است تو از انسانی عذرخواهی کنی اما عذرت را نپذیرد یا تو از عذر خواستن به خاطر عدم قبول آن بترسی اما الله تعالی کلمه قبول را در کنار توبه در قرآن آورده است و به ما می فهماند که هیچگاه در تنگنا نمی افتیم و توبه ما قبول خواهد شد:
"غافر الذنب وقابل التواب...."
" خداوندی که بخشنده گناه و پذیرنده توبه است"
