میخواهم از نظر علمی بالاتر از علامه طباطبایی باشم، از نظر اخلاقی باید بالاتر از آیت الله قاضی شوم، باید مانند برخی از بزرگان اجتهاد خود را در سن ۲۵ سالگی کسب کنم ،از منظر سیاسی در حد امام خمینی ره میتوانم موثر باشم. اینها ذهنیات طلبه هایی با انگیزه است که خالصانه دل به حوزه میدهند و از تعلقات و موقعیتهای خارج از حوزه چشم پوشی میکنند تا این اهداف مقدس را جامه عمل بپوشانند.اما چه میشود این اسطوره ها بمرور فرو میریزند؟ چگونه یک طلبه آرزوها و آمال خود را فراموش میکند؟ این نوشته به این فرایند توجه دارد فارغ از نگاه ارزشی.